فرآیند جداسازی قطعات الکترونیکی برای بازیافت زباله‌های الکترونیک کار پیچیده‌ای میباشد به‌طوری‌که در اروپا ۲ مرکز در سوئد و انگلستان برای انجام این کار احداث‌شده است و بقیه کشورها کالاهای الکترونیکی خود را برای بازیافت به این دو کشور می‌فرستند . از سال ۱۳۷۱ رایانه وارد ایران شده است و اولین محموله تقریباً شامل ۱۰ هزار رایانه بوده است که طی برآوردهای انجام‌شده در چند سال اخیر هرساله یک‌میلیون و ۲۰۰ هزارتا یک‌میلیون و ۵۰۰ هزار رایانه در ایران مونتاژ شده است. زباله‌های الکترونیکی هرچند به خاطر داشتن بعضی فلزات گران‌بها مثل طلا و پلاتین ارزشمند است ولی بازیافت آن به علت وجود فلزات سنگین و سمی مثل سرب و کادمیوم نیاز به فناوری پیشرفته‌ای دارد. در ایران انجام این کار اقتصادی نیست و فقط قطعات پلاستیکی و بعضی از فلزات آن مانند آلومینیوم و آهن توسط زباله جمع کن‌ها جداسازی و برای استفاده مجدد فروخته میشود ولی قطعات مداری پس از چندین بار استفاده دور انداخته و با بقیه زباله‌ها دفن میشود. دفن یا سوزاندن این زباله‌ها سبب ورود عناصر سنگین به آب‌های زیرزمینی و گازهای سمی به محیط‌زیست وارد میشود. در کشور ما بر اساس ماده ۱۱ قانون مدیریت پسماند، سازمان محیط‌زیست موظف است آیین‌نامه اجرایی مدیریت پسماند را با همکاری دستگاه‌های ذی‌ربط تهیه کند تا نحوه برخورد با تمام پسماندها ازجمله زباله‌های الکترونیکی مشخص شود. طبق قانون مدیریت پسماندها، مسئولیت اجرایی پسماندهای ویژه و صنعتی بر عهده تولیدکنندگان آنها است و درواقع عرضه‌کنندگان این‌گونه خدمات باید جنبه‌های مدیریت پسماندهای تولیداتشان را هم ارائه دهند. حال بایستی با این زباله‌های خطرناک چه کرد؟
مسلماً دفن یا سوزاندن این مواد که به‌طور وسیعی انجام میشود راه‌حل مناسبی نیست یا حداقل آخرین راه‌حلی است که باید بدان اندیشید. زیرا با دفن این زباله‌ها یا تلنبار کردنشان در محیط خرد و شکسته می‌شوند و بنابراین مواد سمی موجود در آنها راه خود را به سفره‌های آب زیرزمینی می‌یابد و سوزاندن آنها نیز نه‌تنها گازهای سمی خطرناک را وارد محیط‌زیست می‌سازد. بنابراین بهتر آن است که در قدم اول تلاش کنیم تا این وسایل هرچه دیرتر به زباله تبدیل شوند. با خرید تجهیزاتی که قابل ترقی دادن هستند می‌توان عمر محصول را تا حد ممکن افزایش داد و یا مثلاً مانیتور کامپیوتر را برای استفاده نگه داشت و تنها بخش پردازنده‌ی مرکزی (cpu) را تعویض نمود. می‌توان با اضافه کردن حافظه به یک کامپیوتر یا ترفیع دادن نرم‌افزاری از آن همچنان استفاده کرد. این نه‌تنها مقرون‌به‌صرفه است بلکه به نفع محیط‌زیست نیز میباشد. کامپیوترهای کارکرده را همچنین می‌توان به خیریه‌ها یا مدارس اهدا نمود یا آنها را به افراد ، سازمان‌ها یا مؤسسات دیگر فروخت. بازیافت بهترین راه برای کامپیوترهای بسیار قدیمی که دیگر قابل‌ترفیع دادن نیستند یا بخصوص مانیتورهایی است که شکسته‌اند. تقریباً کل یک کامپیوتر میتواند بازیافت شود ، از شیشه مانیتور گرفته تا پلاستیک کیس ، مس موجود در منبع تغذیه ، فلزات گران‌قیمت به‌کاررفته در مدارات ، مودم یا منابع تغذیه. اما عملاً صرف هزینه‌های زیادی برای بازیافت ایمن این مواد به‌گونه‌ای که هیچ مشکلی برای محیط و کارکنان در این زمینه ایجاد نکنند لازم است. راه‌حل دیگر برای مشکل زباله الکترونیکی آن است که شرکت‌های تولیدکننده مسئولیت سیل عظیم ابتکاراتی که تولید می‌کنند بر عهده بگیرند. درواقع محصولات کهنه را از مشتریان پس بگیرند. ترفیع و بازیافت یک محصول بلااستفاده برای شرکت تولیدکننده آسان‌تر است. همچنین این وظیفه میتواند شرکت‌های تولیدکننده را وادار سازد محصولاتشان را به‌گونه‌ای طراحی کنند که آسان‌تر قابل بازیافت باشد.
عمر کوتاه تجهیزات کامپیوتری از یک طرف و تنوع‌طلبی مردم به استفاده از تجهیزات الکترونیکی جدید سبب شده است که رفته‌رفته بحث زباله‌های الکترونیکی به مشکل بزرگ دنیا تبدیل شود؛ در حال حاضر چین و امریکا از بزرگترین تولیدکنندگان زباله‌های الکترونیکی هستند.
بازیافت بردهای الکترونیکی مستعمل علاوه برکنترل و جلوگیری ازالودگی محیط زیست ازلحاظ اقتصادی نیز مهم و ضروری می باشد باتوجهبه اینکه غلظت عناصرارزشمند مانند طلا دربردهای الکترونیکی مستعمل بیش از20برابرکنسانتره معدنی می باشد بنابراین ارزش اقتصادی آنها میتواند مهمترین نیرومحرکه برای بازیافت بردهای الکترونیکی باشد بازیافت بردهای الکترونییک به دومرحله کلی جدایش بخش فلزی ازغیرفلزی و بازیافت فلزات آن تقسیم میشود جدایش بخش فلزی ازغیرفلزی میتواند به روشهای جدایش مغناطیسی جدایش ثقلی جدایش الکترواستاتیک فلوتاسیون و جدایش به وسیله مایعات فوق بحرانی انجام شود درحال حاضر جدایش الکترواستاتیک کرونا موثترین روش برای جدایش بخش فلزی ازغیرفلزی بردهای الکترونیک مستعمل می باشد و روش مایعات فوق بحرانی درحال پیشرفت است بازیابی فلزات موجود دربردهای الکترونیک مستعمل به روشها پیرومتالورزی و هیدرومتالورژی انجام میشود روش پیرومتالورژی به دلیل وارد کردن گازهای خطرناکی مانند دی اکسین و فوران به محیط زیست برای بازیافت بردهای الکترونیکی مستعمل توصیه نیمشود روش هیدرومتالورژی به دومرحله کلی بازیابی فلزات پایه و فلزات ارزشمند تقسیم میشود مرحله بازیابی فلزات پایه معمولا به وسیله اسیدسولفوریک درحضورعوامل اکسنده انجام میشود عامل لیچینگ صنعتی برای بازیابی عناصرارزشمند موجود دربردهای الکترونیکی سیانور می باشد که علیرغم الودگی هایی که برای محیط زیست دارد ولی ازلحاظ اقتصادی مناسب ترین عامل برای بازیابی عناصرارزشمند است
هر ۱۰۰۰ سوت یک گرم میباشد.